Elzem Güçlü Arslan

Kardeşler arası ilişkilerde, biz ebeveynler olarak, kardeşlerin birbirine yönelik hissedeceği her duyguyu kabul etmemiz çok değerlidir. Amacımız duyguyu değil; ihtiyaç duyulduğu zamanlarda davranışı düzenlemek olmalıdır.

Her ebeveyn farklı özelliklere sahip olsa da tüm ebeveynleri birbirlerinden ayırmayan tek bir ortak nokta var:
O da çocuklarına olan sevgileri ve bu sevgiyi çocuklarına hissettirmeye olan istekleri. Peki, sevgi çocuklara nasıl hissettirilir?

“Yemeğini yemediğinde çok üzülüyorum.” veya “Odanı topladığın zaman çok mutlu oluyorum.” cümlelerini sizlerde kullanıyor musunuz? Peki çocuğunuzun başkalarına bağımlı bir birey olmasını veya kendisini değersiz hissetmesini ister misiniz? İşte bu cümleler ile sorular birbirinden bağımsız gibi görünseler de aralarında sıkı bir ilişki var. Çocuklarla iletişimimizde onlara kimi zaman davranışlarımızla kimi zaman sözlerimizle bazı mesajlar veririz.

“Sabahları evden çıkarken çok zorlanıyor, asla okula gitmek istemiyor.”, “Okul ile ilgili hiçbir şey anlatmıyor.”, “Pazartesi gününden itibaren tatile kaç gün kaldığını sormaya başlıyor.”, “İlk iki gün çok güzel gitti sonra ağlamaya başladı.” Eğer bu cümlelerden herhangi birini okuduğunuzda içinizden “Evet, aynen öyle!” diyorsanız, sizin de okula uyum sürecinden geçen bir çocuğun ebeveyni olduğunuzu söyleyebiliriz.

Tanıdığım ve görüştüğüm tüm annelerin ‘iyi anne’ olmak için çok çaba sarf ettiklerini biliyorum ve görüyorum. İyi bir anne tanımı ise günümüzde herkese göre değişiklik gösteriyor. Genelde ise anneler iyi bir anne olmak için sadece anne olmayı seçiyor. Peki ne demek ‘sadece anne olmak’?