Elzem Güçlü Arslan

Ağlamanın ya da öfke nöbetlerinin nedenleri basit olaylar gibi görünse de gerçek nedenler biraz daha derinde yatıyor olabilir. Bu nedenler, özlenen arkadaşlar da olabilir, uzun süredir duygusunu çok yoğun hissettiği kaygılı ebeveynleri de. Bu bakış açısından bakamadığımızda dudaklarımızdan dökülen ilk cümle: “Bunda ağlanacak bir şey yok.” olur. Oysaki her zaman, vardır.

Kardeşlerin zaman zaman birbirleri ile çatışmaları ya da birbirlerine karşı öfke, üzüntü gibi duygular beslemeleri son derece doğaldır ve kabul edilmelilerdir. Amacımız, bu duygular yıkıcı davranışlara neden olmadan, duygularının farkında olmaları, bu duygularıyla başa çıkabilmeleridir. Ve ebeveyn olarak bizler, çatışmaları pekiştirmek yerine çocukların kendi problemlerine çözüm üretebilmeleri konusunda onlara destek olabiliriz.

Ebeveynler sınır koyma konusunda çok umutsuz olabiliyorlar. Her şeyi denediklerini, okudukları ve duydukları tüm yöntemleri uyguladıklarını ama tüm bunların çocuklarında bir işe yaramadığını ifade ediyorlar. Aslında konu tam da budur.

Aileye yeni bir bebek katılacağı haberi çoğu zaman herkes için heyecan vericidir. Fakat zaman zaman ailenin bazı üyelerinin bu konu ile ilgili minik kaygıları olabilir. Ebeveynlerin en büyük hayallerinden biri ise genellikle çocuklarının olumlu bir kardeş ilişkisine sahip olmasıdır.

Bir çocuğa kendisini yetersiz hissettirmek için “Sen yetersizsin.” demenize gerek yoktur. Böyle hissettirmenin birçok farklı yolu vardır. Ebeveynler olarak zaman zaman bu yollara girip çocuklarınıza kendilerini yetersiz hissettiriyor olabilirsiniz. Bazen de bunu fark edip yolunuzu değiştirmek isteyebilirsiniz. Peki, yolunuzu değiştirmeniz için yapmanız gerekenler neler?

‘Tutarlılık’ kelimesini bir ebeveyn olduğunuz andan itibaren en az bir kere de olsa duymuş olduğunuzdan eminim. Tutarlılığın, çocuk yetiştirirken vazgeçilmez bir unsur olduğunu düşünüyor olabilirsiniz; ya da fazla abartıldığını. Şöyle de düşünüyor olabilirsiniz: “Keşke bu kelimeyi söylemek kadar uygulamak da kolay olsa!”